Kleine observaties
|
Deze rubriek wordt regelmatig aangevuld, dus hou hem goed in de gaten ! |
 |
Onderdeurtje
Waar zijn ze gebleven, die voordeuren die je in tweeën kon splitsen? De bovendeur met de koperen klopper erop, en het aparte onderdeurtje, dat je gerust dicht kon laten als de kwebbelzieke buurvrouw wat kwam vragen. Onderdeurtje. De term gebruiken we nog. Maar weten we eigenlijk nog wel wat het is?
Schaapachtig
Het geschoren schaap aan de overkant staat gebiologeerd naar mij te kijken. Hij houdt zelfs even zijn malende kaken stil. Ik kijk terug. Zo staan het schaap en ik elkaar nogal schaapachtig aan te kijken.
Zeeprol
Je ziet hem nergens meer, maar ik herinner mij hem nog goed. Zo'n grote gele klomp zeep, met van die barsten erin. Opgehangen aan een metalen staaf die schuin naar beneden wees, boven de wastafel, als een goudgele tiet waar je lekker aan mocht komen.
Oogarts
Een mooi vak, oogarts. Je kijkt dagelijks tientallen mensen diep in hun kijkertjes. Je mag veel langer kijken dan de beleefdheidsnormen toelaten. Je ziet dus ook veel meer dan de gemiddelde Nederlander en mag er zelfs nog een speciaal lampje bij gebruiken. Eerst links doorgronden, dan rechts. En dan ook nog eens allebei tegelijk.
Je meet de patient daarna snel een brilletje aan, of contactlenzen en schudt hem blij de hand. Je hebt hem zo diep in de ogen gekeken, daar kun je weer jaren mee vooruit.
Temperatuur
In de herfst wordt het kouder, terwijl de kleuren van de bomen juist warmer worden.
Lui
Autorijden op bochtige wegen is leuk, omdat je het idee hebt dat je ontzettend druk bezig bent, terwijl je gewoon lui op je gat zit.
Hoedenplank
Vorige week zag ik een auto staan in de parkeergarage in Assen. Da's op zich natuurlijk niets bijzonders, maar deze auto, die met zijn neus tegen de muur, en zijn kont prominent naar het gangpad gekeerd stond, trok mijn aandacht. De eigenaar had van de achterruit namelijk een kleine etalage gemaakt. In vrolijke kleuren toonde hij hoofddeksels aan de voorbijgangers, kunstig gerangschikt en als geheel een genoegen voor het oog. Een strooien hoed, een baseball cap, een ijsmuts en een zonnebril. Deze automobilist had de term 'hoedenplank' maar eens letterlijk genomen. Een hoedenplank voor alle seizoenen.
Achteruitkijken
Als ik 's morgens met mijn auto naar mijn werk rijd, staat de achteruitkijkspiegel precies in de goede stand. Rij ik echter 's middags weer naar huis, dan zie ik alleen de bovenste helft van de achterruit. Ik zou hem dan eigenlijk naar beneden moeten bijstellen, maar als ik dat doe staat ie de volgende ochtend weer verkeerd, dus daar begin ik niet aan.
Dit verschijnsel kan twee redenen hebben: òf ik ben 's morgens gewoon groter dan 's avonds, òf ik zit 's morgens lekker fit achter het stuur en na een dag werken hang ik maar zo'n beetje op mijn stoel. Aan de spiegel zal het in elk geval niet liggen.
Uit fase
De sneeuw komt bijna recht op de voorruit af en laat je door een steeds smaller wordende tunnel rijden. De ruitenwissers zwiepen ritmisch heen en weer. Op de radio klinkt 'Hold the Line', van Toto. 'Love isn't always in time'. Dat laatste geldt ook voor mijn ruitenwissers. Die hebben een iets trager tempo dan de beat van Toto, waardoor ze na een paar maten uit fase beginnen te lopen. Maar even later swingen ze juist weer funky off beat, om even later opnieuw uit fase te raken. Sneller rijden helpt niet. Langzamer rijden evenmin, merk ik. De claxons van het ongeduldige achteropkomende verkeer maken het er ook al niet beter op. De kakafonie bereikt nu zijn hoogtepunt. Ik zet de ruitenwissers als laatste wanhoopsdaad op dubbele snelheid, maar ook dat helpt niet, behalve dat de zanger van Toto nu opeens als een soort 'Doppler-effect' een halve toon lager lijkt te zijn gaan zingen. Hield het nu maar op met sneeuwen, dan konden die ruitenwissers gewoon uit. Maar de sneeuw wordt dikker en dikker, en buiten wordt het kouder en kouder. Hold the line. Ja, als dat kon, Toto...
Helm
Op de werkplaats staan een paar mannen in overalls. Ze hebben knalrode bouwhelmen op. Een van hen heeft zijn gehoorbeschermers op zijn helm gezet: Mickey Mouse.
Étoiles filantes
Als je op 11.000 meter op een zonnige dag boven Frankrijk vliegt en je kijkt naar beneden, dan zie je de vlekjes water in het land door de weerspiegeling van de zon oplichten als duizend sterren aan de hemel. Étoiles filantes.
De klokkenluider van Thassos
Het Grieks Orthodoxe kerkje heeft een klokkentoren van circa drie meter hoog. De klok wordt elke dag tweemaal geluid: eenmaal om zeven uur 's ochtends en om zeven uur 's avonds opnieuw. Zo markeert het klokgelui steeds het begin en het eind van een dag in het dorpje Limenas.
Natuurlijk heeft ieder zichzelf respecterend dorp op dit eiland zo'n zelfde witgekalkte kerk, met een soortgelijke klokkentoren. Daarin onderscheidt Limenas zich niet van Aliki of Prinos. Op het eerste gezicht lijken de dorpjes op dit eiland allemaal op elkaar. Maar schijn bedriegt. Want de beiaardier van Limenas onderscheidt zich van alle anderen door zijn opvallend gevoel voor ritme. Zoals het klokje luidt in Limenas, zo luidt het nergens:

Vreemde taal
Een taal die totaal vreemd voor je is, biedt je de unieke gelegenheid haar zuiver te horen als een klank, als muziek, als een akoestisch fenomeen. Misschien valt je de intonatie op en meen je uit de wisselende geluidssterkte op te kunnen maken wat erin verborgen ligt, maar de muziek van de taal heeft de overhand. Zodra je echter een taal leert verstaan, is het voorgoed voorbij. Dan zoek je constant naar betekenis en is de muziek verloren.
De beste schaduw
De schaduw van de vijgenboom is de beste die er is. De boom maakt met zijn grote bladeren een dichte parasol, gedragen door dikke, grijze takken. Op het heetst van de dag is het goed toeven aan de voet van de vijgenboom.
Een olijfboom is veel lichter. Duizend zonnestralen wurmen zich tussen de kleine blaadjes en smalle ranke takken. De olijven aan de takken krijgen zodoende allemaal voldoende licht om te rijpen. Dat geldt ook voor degene die eronder zit. Een ideale boom voor bleekneuzen die nog een beetje bruin willen worden.
|