Stones in Groningen

De vraag die ze je die tijd het meeste stelden, was: "Ga jij ook heen?". Als je nee zei, keken ze je aan met van die fronsende wenkbrauwen, zeiden tuttut en begonnen gauw ergens anders over. Zei je ja, dan werden ze juist helemaal enthousiast en kon je niet meer kapot. "Je moet helemaal vooraan gaan staan". "Nee, juist niet, want dan word je platgedrukt". "Je moet juist aan de zijkant gaan staan, dan hoor je het goed". Van die dingen.

Ook Radio Noord, Oog radio en het Nieuwsblad hadden het er constant over. Ze praatten met de vaste fans en draaiden alle hits tot ze je oren uitkwamen. Grote foto's in de krant, overzichten, songteksten. Ze gingen vragen stellen aan de mensen die voor de drafbaan moesten zorgen. Aan de mensen die kabels moesten leggen voor de telefoon. Aan de verkeersagenten, de kaartjesverkopers, de taxichauffeurs. Het hield niet op. Net als toen met die vijf pijpen. Daar werd je ook mee doodgegooid.

Maar toen het woensdag was, en zelfs de beiaardier op het carillon van de Martinitoren ook alle hits had gespeeld, was het toch wel een beetje bijzonder. Ik ging niet heen, hoor. Ik kreeg steeds die fronsende wenkbrauwen en van die tuttut-opmerkingen. Maar die vijf pijpen heb ik ook op TV gevolgd. Dan zie je het toch veel beter, vind ik. Ik heb een hekel aan grote massa's mensen. Daar word ik een beetje bang van. Dit mocht niet op TV, dus ik dacht, ik zet wel een plaatje van ze op. Maar dat was helemaal niet nodig. Om klokslag kwart over negen 's avonds wist je precies dat ze begonnen waren. Ik kon alle hits gemakkelijk meezingen, want die hadden ze de hele week al op de radio gedraaid. Mijn achterburen gingen een poosje in de tuin staan. Als een nummer afgelopen was, stonden ze te klappen en te joelen. Ik hing op het laatst te swingen uit het raam.

De volgende dag vroeg ik zo hier en daar eens aan mensen of zij ook heen geweest waren. Ze zeiden ja, maar dat ze het helemaal niet zo goed gehoord hadden. Ze hadden sommige nummers niet eens herkend. De muziek was over hun hoofden heengeblazen, tegen het Gasuniegebouw gestuiterd en over de stad gedenderd. Dus ik had het veel beter gehoord dan zij. Ik keek ze daarom maar met fronsende wenkbrauwen aan, zei tuttut en begon maar gauw over iets anders.