Body language

Beluister of download mp3>>

Ik groeide op in de vrijgevochten jaren zestig en zeventig, maar mijn ouders waren van vóór de oorlog, dus de oude beschaving maakte nog volop deel uit van mijn opvoeding. Zo kwam het dat ik me als veertienjarige ging inschrijven voor dansles aan het vermaarde dansinstituut Gretel van Bruggen, in hartje Groningen. Elke vrijdagmiddag anderhalf uur les. Meisjes werden verplicht een rok te dragen en ook de schoenen werden aan een strenge inspectie onderworpen.
Ik droeg nooit rokken. Niemand trouwens. Het was de tijd van de strakke spijkerbroek met wijd uitlopende pijpen en de stoere corduroy broeken en jasjes. Die waren bij Gretel taboe. Gelukkig beschikte het instituut over een kleedkamer - dames en heren apart - zodat ik mijn stijve corduroy rok zo gauw mogelijk na de les weer in een plastic tasje kon proppen en met mijn hippe bell-bottoms op mijn oranjegeverfde fiets kon springen.
Ik was niet lang van stuk, maar toch stak ik boven sommige jongens met kop en schouders uit. De man moest leiden, een vrouw volgen. Gretel zag hier streng op toe. Zo was je helemaal overgeleverd aan de zwabberige knieën van zo’n zweterige kleuter, met jouw bijna volwassen borsten pal voor zijn grote kinderogen. De wals, de rumba, de foxtrot, de tango, ik leerde ze allemaal.
Maar wat had ik eraan? Buiten danste niemand zo. Op klassenavonden en schoolfeesten stond iedereen te swingen op de Rolling Stones, Steppenwolf of Lou Reed, daar kwam geen Rumba bij kijken. Vrije expressie, met veel armbewegingen en wapperende haren. Jongens en meisjes mijlenver uit elkaar. Behalve dan bij het zogenaamde slowen.. Dan stond je juist helemaal tegen zo’n jongen aan, waarbij je armen op zijn schouders rustten en hij die van hem om je middel sloeg. Bij leuke jongens dwaalden mijn handen wel eens af naar de opgestikte zakken achterop zijn corduroy broek. Na afloop van zo’n feest nam ik met vriendinnen door met wie van de jongens wij geslowd hadden en hoe dat bevallen was. Sommige meisjes hadden hun hoofd op zijn schouder gelegd, een schaamteloze openbare bekentenis van verliefdheid.
Tijdens een schoolfeest - de danslessen van Gretel waren toen al verleden tijd - stonden we weer eens met z’n allen te swingen op de dansvloer. Toen de eerste noten van Child in Time weerklonken, kwam mijn ex-klasgenoot Joost op mij af. Een boerenzoon, een lange vent met donker haar, die inmiddels een klas hoger zat dan ik, omdat ik in de derde was blijven zitten. Hij had nog nooit iets tegen mij gezegd, en ook nu deed hij er het zwijgen toe. Hij pakte simpelweg mijn hand, trok me mee naar de dansvloer en drukte me stevig tegen zich aan. Duidelijke taal. Ik legde mijn armen netjes om zijn schouders. Al na een paar maten begonnen zijn grote koude handen langzaam een zwerftocht af te leggen, eerst over mijn rug, toen onder mijn T-shirt, over mijn blote huid, voorzichtig naar voren, naar mijn borsten, in mijn bh, waar ze een tijdje bleven rondhangen tot aan de slotakkoorden. Zodra de muziek stopte, trok hij zijn handen snel uit mijn kleren, propte mijn T-shirt weer in mijn broek, liet me los en verdween uit het zicht. Ik bleef verbijsterd achter. Joost was niet onaardig om te zien, hij rook lekker en ik was allang geen maagd meer, dus hij mocht best even aan mijn borsten voelen. Maar waarom liep hij nou weg? Moesten we eigenlijk niet samen een donker hoekje opzoeken, zoals gebruikelijk? Ik zag hem nergens meer en dronk wat met mijn vriendinnen, die ons wel hadden zien dansen. Toen werd Angie op de draaitafel gelegd. Opeens stond Joost weer in zijn volle lengte voor me. Mijn vriendinnen stonden achter mij te gniffelen. Hij trok me mee en drukte mij weer tegen zich aan. Het hele ritueel begon opnieuw. Rug, T-shirt, huid, borsten, bh, slotakkoorden, instoppen, wegwezen. Ik begon het eigenlijk wel grappig te vinden en genoot ondertussen met mijn ogen dicht. Misschien hield hij gewoon niet van zoenen en sprak hij liever zonder woorden. Bij de derde slowplaat liet ik mijn eigen handen ook maar eens goed rondzwerven, onder zíjn T-shirt, dat ik bij het eindigen van de muziek weer netjes instopte. Hij glimlachte naar me voordat hij me losliet en ik wist dat we elkaar inmiddels helemaal begrepen.
Vijf keer dansten we zo met elkaar. Hij leidde en ik volgde, zoals ik van Gretel had geleerd. Vijf keer lagen mijn borsten in zijn handen. Vijf keer stopten we onze wederzijdse T-shirts weer netjes in en dat alles zonder een woord met elkaar te wisselen. Zo lekker had ik nog nooit gedanst. Toch was het maar goed dat Gretel er niet bij was.
Opeens was het feest afgelopen. Het licht ging aan. Joost was voorgoed verdwenen uit mijn kleren. Ook uit mijn leven trouwens, want hij deed dat jaar eindexamen en ik zag hem nooit meer terug. Maar nog kan ik zijn koele handen voelen op mijn huid. Misschien heeft hij nog wel eens aan me gedacht, tijdens het koeien melken bijvoorbeeld.

GEPUBLICEERD DOOR KRO RADIO Ware Verhalen
12 mei 2005

en in de bundel:

Ware verhalen
Een persoonlijke geschiedenis van Nederland in verhalen